hergün bir dua borçluyuz.

Kelimelerin
kalbine hikmet koyduğu için de şükrettik mi Rabbimize? Gözümüzü
gözümüze göstermediği için de hamd ettik mi Rabbimize? Ummadığımız
halde bizi ebede aday ettiği için minnet duyduk mu Rabbimize? En
acınası halimize, yokluğumuza, herkesten önce, hatta kendimizden bile
önce, herkesten daha çok, hatta kendimizden de çok şefkat edip bizi var
kıldığının farkında mıyız Rabbimizin? Sessizliğimizi en güzel dua bilip
dil,damak, dudak verdiğini hatırlıyor muyuz Rabbimizin? Yeryüzünde
gördüğümüz en eski şeyi her sabah en taze şey eyleyip ufkumuza sessizce
getiren Rabbimize her gün en az bir dua borçlu olduğumuzu biliyor
muyuz?