sevda türküsü

Dün dilimden düşmeyen bir sevda türküsüydün, herkesin duyduğu ama bir
senin anladığın. Bugün yüreğime işleyen bir hasret şarkısı oldun,
herkesin beklediği bir benim anlamadığım... Oysa bu ayrılığın yabancısı
değilim aslında. Çok iyi tanıyorum hasretin kanlı yüzünü. Çok gecem var
ki uykularımın katilidir bu kalp ağrısı. Bu kaybetmişliğin çaresiz
sancısını, hasretin yağdığı ayrılık gecelerini, bu aklıma sığmayan
ölümcül vedaları çok ağırladım hasta ömrümde. Yine de kabullenmeyi
öğrenemedim, bu bitişlerin hesabını hep bana kesen kaderime inat...
Beceremedim beni sınayan aşklardan ders almayı bir türlü. Şimdi yüzümde
kendime bile yabancı bir tebessümle hasretini buyur ettiysem yüreğime,
sanma ki alışırım yokluğuna. Sen benim dilimden düşmeyen sevda
türkümsün. Bil ki dilimin yorulduğu yerde gözlerim haykırır seni.
İstediğin kadar çal kendini yetim gecelerimden. İstediğin kadar kaç
yokluğumun kucağına. Ben susturmam kalbimi nefesimin yettiği yere
kadar... Ve dilimden düşmez sevdam son günümde bile. Özlediğim kadar
sabrederim, sabrım kadar büyüktür aşkım. Tenimde kanıma susamış hançeri
dolaşırken hasretin, sevdamı dolarım dilime, acımaz içim. Bilirim ki
yüreğim gücünü aşktan alır. Ve bilirim ki senden gelen acılar,
sensizlik bile senin kokunu taşır. Bu yüzden bir öfkeye kanıp gittiğin
için uzağıma düştün diyen yanılır. İstediğin kadar uzaklaş ellerimden.
Ellerim bırakmaz peşini, ellerini bulana kadar... Bilirim ki yürekten
sevdiysen eğer, her ayrılığın kavuşmalara çıkan bir yolu vardır...