ışığın karanlığı parçaladığı anda ne yapıyorduk

haber7.com'dan
Yaşar İliksiz'in haberi ne kadar derin bir uykuda olduğumuz konusunda
bizi uyandırıyor: "NASA'nın 2003 yılı Şubatı'nda uzaya yerleştirdiği
Columbia uydusu inanılmaz bir anı fotoğraflamayı başardı. Dünya ufkunda
gecenin bittiği ve günün ilk ışığının atmosferin en dış tabakasına
çarptığı "o an" Columbia uydusu tarafından görüntülendi. Dünyanın
tümüyle karanlığa gömülmüş yüzünün ışıkla buluştuğu o ilk anda, güneş
ışığı dünyanın en dış katmanında parçalanarak görünmez olan atmosfer
tabakasınında işte böyle yay şeklinde parçalanıyor. Ve o ana dek var
olan ama görünmeyen o tabaka böyle naif bir görüntüyle varlığını gözler
önüne seriyor.
Bu arada biz ne mi yapıyoruz? Uyuyoruz aşağıda; yukarıda olan bitenden habersiz.
Uyuyoruz aşağıda; yukarıda olan bitenin bizim için olup bittiğinden
habersiz. İyice iyice karanlığa gömüyoruz başımızı; yukarıda olan
bitenin bizim için olduğundan haberli de olsak, hayretsiz ve minnetsiz.
Dünya ufkunda karanlığı parçalayan ışık gönlümüzün ufkuna bir hayret, bir minnet, bir heybet ışığı olsun düşürüyor mu?