kelebek...

Bir gün, kirlarda gezintiye
çikan bir adam, kenara oturdugu otlardan birinin dalinda , küçük bir
kozanin varligini fark etti. Koza ha açildi ha açilacak gibiydi.

Adam , bunun bir kelebek kozasi oldugunu tahmin ediyordu. Böyle bir
firsat bir daha ele geçmez diye düsündü; ve bir kelebegin dünya yüzü
gördügü ilk dakikalara sahit olmak istedi.

Dakikalar dakikalari kovaladi , saatler geçmeye basladi , ama henüz
kelebegin küçük bedeni o delikten çikmadi. Sanki , kelebegin disari
çikmak için çaba harcamaktan vazgeçmis olabilecegini düsündü.

Sanki kelebek elinden gelen her seyi yapmis da , artik yapabilecegi bir
sey kalmamis gibi geldi ona. Bu yüzden , kelebege yardimci olmaya karar
verdi: cebindeki küçük çakiyi çikarip kozadaki deligi bir cerrah
titizligiyle büyütmeye basladi.

Böylece , bir-iki dakika içinde kelebek kolayca disari çikiverdi. Fakat
bedeni kuru ve küçücük , kanatlari burus burustu. Adam kelebegi
izlemeye devam etti; çünkü kanatlarinin her an açilip genisleyecegini
ve narin bedenini tasiyacak kadar güçlenecegini umuyordu.

Ama bunlardan hiçbiri olmadi. Kelebek , hayatinin geri kalanini ,
kurumus bir beden ve burusmus kanatlarla yerde sürünerek geçirdi. Ne
kadar denese de , asla uçamadi.

Adamin bütün iyi niyetine ve yardimseverligine ragmen anlayamadigi sey
, kozanin kisitlayiciliginin ve buna karsilik kelebegin daracik bir
delikten disari çikmak için gereken çabanin , Allah'in kelebegin
bedenindeki siviyi onun kanatlarina göndermek ve bu sayede kozanin
kisitlayiciligindan kurtuldugu anda onun uçmasini saglamak için seçtigi
bir yol olduguydu.

Bu gerçegi ögrendiginde , hayat boyu unutamayacagi bir sey de
ögrenmisti: Bazen , hayatta tam olarak ihtiyaç duydugumuz sey ,
çabalardir. Eger Allah , hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize
izin verseydi , o zaman , bir anlamda sakat kalirdik . Olabilecegimiz
kadar güçlenemezdik o zaman . Ve asla uçamazdik..